van

Samuel Beckett

vertaald door Hans van Buuren

Op zijn 69ste verjaardag haalt Krapp zijn bandrecorder tevoorschijn om naar een opname van zijn 39ste verjaardag te luisteren. Hij maakt op iedere verjaardag een opname waarin zijn afgelopen levensjaar bespreekt. Krapp luistert en geeft commentaar op wat hij zijn jongere ik hoort vertellen. De stem op de band geeft ook weer commentaar op een andere band: die van een destijds 29-jarige Krapp. Op deze voor het publiek niet hoorbare band drijft hij de spot met die nog jongere Krapp. Verder blijkt dat de vader van Krapp stierf toen Krapp 29 jaar was. Op een andere band vertelt Krapp over de dood van zijn moeder in een jaar van grote somberheid. Tenslotte zet hij een nieuwe tape op de recorder en begint zijn laatste gedachten op te nemen. Als hij daarmee klaar is, pakt hij weer een oude band en luistert daarnaar terwijl hij in de stilte staart.

‘Ga morgen verder met dat geleuter. Of laat het hierbij’

Krapps laatste band is een kort stuk van de Ierse schrijver en Nobelprijswinnaar Samuel Beckett. Het stuk geldt als een van Beckett’s meest toegankelijke werken en werd voor het eerst opgevoerd in 1958. Sindsdien verwierf het een klassieke status.

Krapp, ooit een ambitieus schrijver, is een oudere man die alleen leeft met zijn herinneringen. Op de vooravond van zijn 69ste verjaardag zit Krapp, naar jaarlijkse gewoonte, klaar om zijn ervaringen van het afgelopen jaar op band in te spreken. Maar eerst wil hij een opname van dertig jaar geleden beluisteren. Op die opname klinkt zijn stem van weleer krachtiger, maar voor het overige lijkt er niet veel veranderd. Dezelfde rituelen, dezelfde eenzaamheid, dezelfde pijn om mensen die er niet meer zijn, om het vuur dat niet meer brandt.

De theaterstukken die Beckett schreef zijn kaal, minimalistisch en diep pessimistisch over de menselijke natuur en de lotsbestemming van de mens. 
Nauwgezet beschrijft hij uitvoerig wat Krapp doet. Het personage manipuleert een bandrecorder en luistert naar een dertig jaar eerder opgenomen monoloog, spreekt een nieuwe tekst in, om daarna weer naar de eerste opname te luisteren. De monologen zijn dus opgesplitst in degene die de oude Krapp tijdens de uitvoering zelf zegt en de monoloog die de jonge Krapp eerder heeft opgenomen.