Fan

Herman Heijermans

oerset troch Pyt en Trientsje van der Zee

Foar de fiskersweduwe Kniertje, dy’t sawol har man as twa soannen al oan de see ferlern hat, is der gjin oare wrâld mooglik as it fiskersbestean. Se hâldt mar krekt de holle boppe wetter troch te wurkjen foar reder Bos. Der lonkt mear bôle op de planke as har twa noch libbene soannen mei kinne mei de ‘ Op hoop van zegen ’.  Geert is in seeman yn ieren en sinen, mar de jongere Barend is deabenaud foar it wetter. As ek noch it geroft giet dat it skip net seeweardich mear wêze soe, wegeret er oan board te gean.  Mar Kniertje wol fan gjin wiken witte, in fisker hat gjin kar en moat syn eangst oerwinne. It lot slacht ûnferbidlik ta, net allinnich troch minsklike flaters, mar ek troch de krêft fan de natuer.  De achterbliuwers balansearje tusken berêsting en ferset.

Truus hat gelyk;
De fisk wurdt djoer betelle…
-Knierke_

Heijermans skreau “Op hoop van zegen” as in oanklacht tsjin reders dy’t fiskersskippen as ‘ driuwende deadskisten ’ it wetter opstjoerden, hiel goed wittend dat de kâns op skipbrek grut wie.
It risiko fan dizze ûndernimming lei yn alle gefallen by de húshâldingen dêr’t de heiten en soannen fan oanmeunsteren.
Foar de reder wie it altyd in win-win ûndernimming. of hy hie de ynkomsten fan de fangst of, of hy struts it fersekeringsjild op fan in skip dat fergie. De fiskers krigen in skamel part fan de opbringst of…. …ferlearen it libben.