van

Louis Couperus

voor toneel bewerkt door Hans van Buuren

Psyche is de jongste van de drie prinsessen van het Rijk van het Verleden. Het rijk is ontzettend groot en wordt geregeerd door de oude koning, de vader van Psyche. Haar oudste zus heet Emeralda, aan wie de fee bij haar geboorte ogen van smaragd en een hart van robijn heeft geschonken. De tweede prinses, Astra, heeft een levende ster op haar hoofd en haar grootste interesses zijn wiskunde en door haar telescoop kijken. De kleine Psyche heeft het voorrecht altijd naakt te mogen lopen en ze heeft twee vleugeltjes op haar rug. Ze droomt ervan om te vliegen naar verre, vreemde landen, maar haar vleugeltjes zijn hiervoor niet sterk genoeg. Ze is gedoemd haar dagen op het kasteel van haar vader te slijten, zich afvragend wat zich buiten die muren bevindt. Op een dag daalt uit de wolken een gevleugeld paard neer, die haar meeneemt naar de uithoeken van het rijk. Ze ontmoet Eros, de prins van het Rijk van het Heden. Ondanks dat de twee een gelukkig leven samen leiden, blijft Psyche verlangen naar nieuwe zinnelijke ervaringen. Wanneer een Sater haar lokt met zijn fluit en wijn, zal Psyche een keuze maken die haar – letterlijk – tot de rand van de afgrond zal brengen.

Totaaltheater” CSG Oostergo toont veel talent in “Psyche

…Schrei nu niet meer, en ga slapen
en als je niet slapen kan, zal ik je een sprookje vertellen,
een mooi verhaaltje van bloemen en edelstenen en vogels.
Van een jonge prins en een klein prinsesje…
want meer is er niet in de wereld, dan een sprookje…
-Louis Couperus–

Of het mogelijk is jezelf met de hoofdpersoon Psyche te identificeren?
“Misschien een beetje” . Helemaal zal het wel niet lukken , omdat het verhaal daarvoor toch teveel een sprookje is.
Herkenbaar is wel de eenzaamheid van Psyche in een gezin met een keiharde en op macht beluste zuster en een zuster die alleen op wetenschap gericht is. Ook het verlangen moegevoerd te worden met Chimera, die haar met zijn “sterke vleugels” ver weg zou kunnen voeren van de beperktheid van haar milieu en van zichzelf, is heel begrijpelijk.
De situaties waarin Psyche terecht komt, lijken vaak op die waarin een jongere zich bevindt, voordat de wereld van volwassenen bereikt wordt.
Iedereen die het wel eens moeilijk gevonden heeft om Eros – de hogere liefde- en Sater – de seksualiteit- met elkaar in harmonie te brengen zal wel iets herkennen in de geschiedenis van de liefde tussen Psyche en Eros, die eindigt met Eros’ dood, omdat Psyche zich overgeeft aan de Sater.
Psyche wordt in het verdere verloop van het verhaal, door alle beproevingen heen, steeds meer bevrijd van alles wal niet van belang is. Dat gaat niet zomaar: ze moet er zelfs voor door de duisternis van de onderwereld en de diepste angsten heen.
Maar uiteindelijk kan Psyche op nieuwe wieken het Rijk van de Toekomst in.
Haar zusters, die zich blind staarden op macht en materialisme (Esmaralda), of op de wetenschap, zonder oog voor het geheim van het leven (Astra), zijn de verliezers, terwijl ze eerst in alle opzichten de meerderen leken van hun kwetsbare jongere zusje.